انگار همین دیروز بود که سال تحویل شد
چه زود گذشت ...

با تمام خوبی ها و بدی هایش

با تمام بی پولی هایش

با تمام غصه هایش

اما خدایا شکرت

امسال ماه رمضان بود که بعد 9سال ابجیم از سفر اومد

امسال بود که بعد4سال رفتم مشهد....خیلی خوش گذشت

امسال بود که بابا و مامانم رفتن کربلا

امسال بود که طراحی سایت یاد گرفتم

امسال بود که باز با خیلی از آدما آشنا شدم و صمیمی مثل؛

 مهندس فاطمی ؛مهندسی IT  که با اخلاق خوب و تواضعشون خیلی چیزا ازشون یاد گرفتم

استاد عزیزم خانم قطبی،استادگلم خانم شهریاری؛ که خیلی چیزا ازشون یاد گرفتم وکمک کردن بهم

آقای محمدجواد اسدی همشهری خوبم ؛ که بهم انگیزه دادند و چیزای زیادی ازشون یاد گرفتم

آقای علیرضا اسدی دوست خوبم ؛ جوانی که با وجود سرطان از تلاشها و اهداف زندگیش دست بر نمیداره

وهرروز بهتر از قبل پیش میره با اینکه سنش از من کمتره

داداش گلم آقا مجتبی ؛ از داداش خودم بیشتر بهم کمک میکنه و همیشه مزاحمش بودم و هستم

مهدیس جون ؛دوست خوبم که استاد خطاطی هستند و از من بزرگترند ومنو قابل دوستی میدونن

اقای مبین شفیق؛ که انگیزه داشتن حجاب رو در من پر رنگ تر کردند

داداش گلم آفا بهنام؛ که باز یه داداش مجازی خوبه

و خیلی از آدمایی که بودند و هستند والان در خاطرم نیستند

اما نوبتی هم که باشه نوبت دوستای عزیزمه که یکایک نامشون رو میبرم

زهرا احمدی

فاطمه آراسته

مریم صیدی

خاطره متقی

هانیه اسدی

زهراجغفری

فائزه مختار آبادی

مینا پیام

کیمیا...(بازم فراموش کاری من)

مهلامهدیزاده

مهدیه شاهرخی

فاطمه صفرنژاد

افسانه ابراهیم زاده

عالمه اسدی

امسال بود که فهمیدم بعد خدا یه کوه دارم که پشتمه بنام خانواده

مامان بابای مهربونم

ابجیای گلم وشوهراشون که برام مثه یه برادرند

داداش عزیزم که دورادور دوستم داره و زن داداشم نمیدونم از من به عنوان خواهر شوهر به چه چیزی یاد میکنه

وبچه هاشون که سر من دعوا دارن....من خاله کوچیکه هستم دیگه !

شاید هیچکدوم از این افراد این پست رو نخونند وحتی اطلاعی هم نداشته باشند

اما من مینویسم تا یادم باشه خدای خوبم چه نعمت هایی بهم داده

بعد مدت ها آمده ام که بنویسم

از چه بنویسم هم خودم نمیدانم

خیلی وقت است چیزی از دلم ننوشته ام

خیلی وقت است که هیچ یادم نیست از خودم

شاید مشغله های ذهنی ، شاید پروژه ها وتکالیف درسی ، شاید تلگرام ، شاید بزرگ شدنم

مرا باز میدارد از نوشتن ...

مرا باز میدارد از چیزهایی که قبلا با آنها آرامش پیدا میکردم

وامروز شده است آرزویم

درتنهایی هایم :

اینجا نوشتن....اینجا وقت تلف کردن؛

سگش شرف دارد به پست گذاشتن در گروه ها وکانال های تلگرام لعنتی

کاش میتوانستم

کاش میشد

اراده ام مرا یاری کند که کارهایی که نباید را انجام ندهم

مهم نیست کسی اینجا نوشته هایم را بخواند یا نه؟

مهم اینه من عاشق وبلاگمم